Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/299

się wystraszeni jego widokiem; stojący na przedzie Gałka zdjął czapkę.
 — Dlaczego zszedłeś ze stanowiska?... Marsz zaraz do roboty!... — krzyknął Beniowski, kierując lufę pistoletu między oczy kozakowi.
 — Tu... proszą... Gromada... chce!... — bąkał ten, cofając się za buchty, za kołowroty i brezenty zapasowej szalupy.
 — Lwia morda!...
 — Jak mię chlasnął ślepiami, aż mi się gorąco zrobiło.
 — Bieniak stary!... Wiadomo...
 — A co będzie z nami?...
 — Byłbym wiedział, że takie psie czeka mię życie, nie zlazłbym w Bolszej z pieca, oj, nie!...
 — Abo to nam było tam źle?...
 — Bab, wódki, chleba, ile dusza zapragnie!...
 — Dolo, dolo nasza nieszczęsna!...
 Biadali i mruczeli po kątach. Pracowali niechętnie, spoglądając z żałością na niedaleki strąd, spokojnie wynurzający się z wrzących wirów, z pienistych wytrysków, z wysoko bijących dokładów, z rzucających się wściekle zalewów.
 Znowu dzień cały pływali bezradni po tych wałach, jak drobna łupina. Na odwieczerzu kazał Beniowski bić z dział ponownie. Gdy to uczyniono, podszedł do niego Chruszczow i, odprowadziwszy na stronę, jął miękko przekładać, że załoga nie przetrzyma drugiej ta-