Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/30

 — Co waćpan tu robisz?... Czy tu twoje miejsce?
 — Cicho!... Czego pan krzyczy? Czyż po statku chodzić wzbroniono?
 — Pewnie, że nie wzbroniono, ale każdemu wyznaczon w ciasnocie kąt. Mógłbym, naprzykład, niosąc lekarstwa, rozbić butelkę, potknąwszy się o pana...
 — A właśnie szedłem prosić o jakowy dekokt... od bółu... zębów!
 — No, to co innego! Tak powiadaj!... Chodź, jeśliś chory, do ambulatorjum. Lecz Medera niema, poszedł z raportem do Beniowskiego, więc ci sam chyba zaaplikuję! — mruczał udobruchany stary, bardzo przejęty swemi nowemi obowiązkami.
 W ambulansie, z którego jeden bok zajęty był posłaniem Bielskiego, a drugi wielką szafą z lekarstwami, pachniało suszonemi ziołami, octem oraz mocnemi orjentalnemi smołami, ale nadewszystko górowała przykra woń tranu i zjełczałego łoju. Żywo się zakrzątnął Bielski, zapalił ogarek świecy i, włożywszy na nos okulary, zbliżył się do pacjenta.
 — Gdzież cię to boli? Pokaż! Otwórz usta!...
 Ale Stiepanow nie kwapił się bynajmniej spełnić polecenia.
 — Tak, boli!... Ot, tutaj!... — mruczał, machając ręką w nieokreślonym kierunku.
 — Ząb?... W dolnej, w górnej?... Co?...
 — Ząb... ząb!...