Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/318

rokościach!... Cóż więc każesz nam w tym razie uczynić, naczelniku?...
 — Sam nie wiem. Pomyślę. Musimy się za wszelką cenę przepchnąć przez ten pas martwy...
 — Jedyna nadzieja na prądy...
 — One stąd na północ nas znowu odrzucą. I powtarzać się może tak wkółko. Tak stoi w księgach i mapach... A no, zobaczymy! Głównie przetrwać! Najgorzej mię przeraża brak... wody! Jeżeli deszcz nie spadnie, doprawdy zginiemy!
 Czurin zwiesił głowę.
 — Coś nie zanosi się na deszcz! Chmury stoją nisko nad widnokręgiem i rozchodzą się. Gdyby choć udało się z tej ryby solonej sól wypłukać... Od strawy zbyt słonej pragnienie dokucza stokroć więcej... Jakgdyby człek ogień połknął...
 Beniowski zamyślił się.
 — Powinna być jeszcze beczka tranu... Nie wiesz, czy jest?...
 — Nie wiem. Trzeba się spytać Chruszczowa.
 — Pewnie śpi!...
 — Tak, śpi. Wszyscy śpią!... Od tranu ludzie pochorują się na żołądki — dodał.
 Beniowski milczał przez dłuższą chwilę.
 — Czy mogę odejść?... — spytał wkońcu oficer.
 — Idź!...
 I znowu Beniowski został sam ze swemi myślami. Przewracał się na wygrzanej, nieprzyjem-