Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/113

 — Dokąd sam się podziejesz?...
 — Okręt nasz!...
 — Nie ujdziesz, nikogo nie puścimy!...
 — Przy dobrej woli i na tratwie uciec można!... Stąd do Japonji niedaleko!... Ale nie o to chodzi!... — odpowiedział Beniowski. — Słyszałem tu wielce piękne plany... Czy pomyśleliście jednak o tem, że aby te olbrzymie pnie wykarczować, te czarnoziemne łany zaorać, potrzebne są narzędzia, pługi i brony, a my mamy zaledwie łopaty i motyki...
 — Przekujemy jedną kotwę na lemiesze!...
 — Dobrze, a w cóż będziecie orać; ani konia, ani wołu, ani żadnego bydlęcia!... Ziemia ciężka, gliniasta... Ale i to, przypuśćmy, dałoby się pokonać, ciągnęlibyśmy pługi łańcuchami zapomocą kołowrotów... Gdyby nie najważniejsza rzecz, że nie mamy wcale nasion!... A bez zboża jaka może powstać wieś, jaka społeczność!... Przecież nie zechcecie uprawiać owych bananów, gruszek i orzechów, dobrych na przekąskę po dobrym obiedzie...
 — Juściż!... I teraz mamy ich dość!...
 — Bez chleba żyć się nie da!...
 — Prawdę mówi Beniowski!... Zawsze ma rację...
 — Głowacz!... ho!... ho!...
 Znowu Beniowski dał znak, że chce mówić.
 — Następnie — co to za wieś, za osada, za wielkie państwo bez przyszłości, bez pomnaża-