Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/116

mamy prochu i kul?... Wpaść, zabrać!... — krzyknął Gałka kozak.
 — Nie na całym przecie brzegu stoją warownie i armaty!... Pewnie, że można spróbować!...
 — I bydło można zabrać na pokład, koni, krów, owiec wiele chcieć!...
 — Kobiet miłością i podarunkiem niedużo zwabisz!... Gadziny one!...
 — Brać je!... Potem same poproszą, jak posmakują!... — gadali jeden przez drugiego, gorączkując się coraz więcej.
 — Prowadź nas!... — krzyczeli już niektórzy.
 — Niema zgody!... Nie jedziemy!... — sprzeciwiali się inni.
 — Trzeba się dobrze zastanowić!...
 — Nie wierzcie mu!... Znowu was ocygani, obełże, zmani, stary lis!...
 — Nie, nie!... Jak nas obełże!? Zawsze będzie w naszych rękach!...
 — Niech przysięże!... Jak nie dotrzyma, ubijemy!...
 — Niech przysięga!... Przysięgaj, Beniowski! przysięgaj, że nas zpowrotem na tę wyspę przyprowadzisz! — wołali.
 — Owszem. Przysięgam, że was przyprowadzę, o ile sami tego zażądacie!...
 — Zażądamy, zażądamy! Nie bój się! Sam mówisz, że nawet złoto zczasem możemy tu znaleźć!...
 — Nietylko, że nas przyprowadzisz, ale że