Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/207

chodniej stronie archipelagu widziano japońskie okręty!... Musimy to zrobić, zanim one przyjdą!...
 Beniowski namyślał się przez dłuższą chwilę.
 — A czy nie może zastąpić mnie ktoś z wyż» szych oficerów?...
 — Nie, żadną miarą! Wszyscy wiedzą, że ty jesteś naczelnikiem, że tylko twój ślub daje pewność!...
 — Co robić? — zwrócił się po rosyjsku Beniowski do Chruszczowa.
 Wyjaśnił mu istotę prośby, dziwacznej tylko napozór i zabawnej.
 — Ale tak nie jest!... Czuję, że wciągają nas w zasadzkę, której celu wszelako dobrze nie rozumiem. Wiem tylko, że Stiepanow już tam maczał palce. A jednak trzeba się będzie zgodzić tę szopkę odegrać, gdyż grożą nam grzecznie ni mniej, ni więcej, jak rzezią tych, co się po wioskach rozbiegli...
 Chruszczów wziął się za głowę.
 — Na Boga, ani słowa!... Nie wykazuj tak wielkiego wzruszenia. Przeciwnie, uśmiechnij się, wstań i niepostrzeżenie zgromadź strzelców. Spróbujemy zatrzymać przybyłych wraz z Tonkińczykiem jako zakładników... Idź, zabawię go tymczasem rozmową.
 Tonkińczyk cały ten czas przyglądał się rozmawiającym z wielką przenikliwością i nagle powstał.
 — Przyślemy ci więc, czcigodny Benio, dziewczęta do wyboru, a tymczasem Bóg niech