Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/32

 Ledwie odeszli, wpadł w głębokie omdlenie, z którego Meder z trudem go ocucił.
 — Pić, pić!... — szeptał cicho.
 Medyk przyłożył mu do ust szklanicę, pełną mętnego, cuchnącego napoju. Chory wychylił ją do dna i upadł na poduszki.
 — Prawie wszystko!... — uśmiechnął się. — Czy to nic mi już nie... dodadzą?...
 — Ależ dużo jeszcze zostało, dużo!... — uspokajał go Bielski. — A tymczasem może się zmieni!...
 — A co?... Jest co nowego?...
 — Niewiele... ale zawsze... niby... chmurzy się więcej...
 — A wiatr? — Tego nie czuć!... Cisza!... Duszno, bardzo duszno... Ludzie, zajęci podziałem i przechowaniem otrzymanych porcyj, rozpełzli się po kątach... Niektórzy odrazu wszystko zjedli i wypili... i posnęli... w cieniu na pokładzie... Tybyś też usnął, spróbuj... Pokrzepiłoby cię to...
 — Dobrze, spróbuję!...
 — A ja muszę iść!... — Mamy chorych, co się morskiej opili wody... Meder też osłabł i rady sobie z nimi nie daje... Tuczny on... Tłusty łatwiej w podobnych przygodach poddaje się słabości, niż taki, jak ja, suchar!... — gawędził stary.
 Widząc, że Beniowski zamyka oczy, wymknął się cicho na korytarz i, po chwili wahania, zawrócił do kajuty Nastazji.
 Tam ku swemu niezmiernemu zdumieniu za-