Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/69

 — Chciałby wciąż orać w nas i orać, jak w te siwe woły!... — szeptali zebrani.
 Beniowski patrzał na nich surowo:
 — Odmawiacie więc posłuszeństwa?... — spytał.
 Umilkli, tylko jakiś głos pojedyńczy zboku odrzekł nieśmiało:
 — Nie, ale... sił już nie staje!... Daj nam odsapnąć!...
 — Daj odsapnąć, tatulu!... — śmiejąc się, powtórzyli chórem.
 — Nie mówię, że odpłyniemy zaraz, jutro lub pojutrze... Przeciwnie, myślę, że minie dni kilka, zanim naprawimy okręt i przysposobimy żywność... Pamiętajcie wszakże, że tu nic nie wysiedzimy, że rzeczy nasze, statek i odzież, olinowanie i żagle drą się, psują, gniją w miarę tego, jak się podróż przeciąga, że w naszym interesie jest dostać się jak najprędzej do Manilji, najbliższej hiszpańskiej osady, skąd już łatwa droga do Europy... — dowodził Beniowski.
 — Tak to, tak!... Ale tymczasem i tutaj dobrze!... Nie mamy powodu się śpieszyć!...
 — Tak, tak, stary!... Jak się trochę podpasiemy, to pogadamy!
 — Jeszcze u wielu zjedzone buty w kiszkach grają!...
 — Skóra i kości!... Żadnego w ciele zapasu!...
 Wołano coraz hałaśliwiej z gromady.
 — Nie krzyczcie razem!... Nic nie słychać!...