Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean II.djvu/87

czarnemi wierzchołkami lasu, widniejącego w otworze z pod odwiniętej połaci namiotu.
 Niedługo jednak zażywał krzepiącego wczasu. Czujny słuch jego uchwycił niepowszedni szmer, a skoro oczy otworzył, ujrzał w tym samym otworze namiotu na purpurowo-złotem tle zorzy szeregi ludzi, gadających przyciszonym głosem:
 — Idź, idź Longinow!...
 — Chodź i ty, Trofimow!...
 — Idźcie, zbudźcie go!... Już czas!...
 — Niech wstanie!... Niewiadomo za co się brać!...
 — Poczekajcie, zaraz wstanę! — huknął im z namiotu Beniowski. — Opuśćcie płótno, abym mógł się odziać!...
 Niezwłocznie podskoczyło paru i spełniło rozkaz. Nie śpiesząc się bynajmniej, odziewał się i mył Beniowski, chwytając czujnym słuchem dolatujące z nadworza szmery i rozmyślając nad swą odpowiedzią zbuntowanym. Gdy wyszedł, gwar ucichł natychmiast.
 — Czegóż chcecie?
 — Wszak obiecałeś nam, że dziś powiesz swą rezolucję w sprawie min złotych i kopalni diamentów.
 — Obiecałeś nas poprowadzić!...
 — Już szary dzień i radzibyśmy dojść na miejsce przed gorącem!...
 — Widzicie!... — zaczął wolno Beniowski. —