Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/143

tłumów, zagrały żywemi barwami na malowanych ścianach, na pozłacanych gzemsach i hieroglifach napisów. Rzędy glinianych figurek i zwierząt bajecznych na szczytach i rogach dachów rysowały się wyraźnie w błękitnym blasku, jak pułki czarodziejskie karzełków, zamarłych w pochodzie.
 Zebrani poczynali się niecierpliwić.
 — Zaczynać!...
 — Eee!... Kiedyż wyjdą?!
 — Kim-non-czi!...
 Na wzniesieniu postawiono długi stół i przy nim szereg krzeseł; to uspokoiło cokolwiek tłum.
 — Zupełnie, jak w sądzie!... — zrobił ktoś głośno uwagę.
 — Pociesz się, że to jedyny raz, kiedy nie będziesz potrzebował za to płacić!... — odrzekł głos drugi.
 Serdeczny śmiech przeleciał nad tłumem.
 — Cicho... Otwierają środkowe drzwi!...
 — Stary Miń-jok-ik wychodzi i siada pośrodku!...
 — Ho, ho!... Wygląda jak sam Wielki kapłan...
 — Obok So-goan-bom... Dzo-choe-ion...
 — Patrzcie: Kim-non-czi siada gdzieś na końcu!...
 — Kim-non-czi zawsze jest skromnym, jak przystało mędrcowi...
 — Kim-non-czi jest młody...