Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/18

 — Czy jedliście waszą kaszę?... — odburknęła niechętnie.
 — Dziękujemy!... Jedliśmy, jedli!...
 — Poco przychodzicie?
 — Po wróżbę. Przepowiedni i rady twej pragniemy, czcigodna Kwan-si-tun!
 — Kto?
 — Mój młody pan, Kim-ki!
 — Jedzie do stolicy zdawać egzamin?... Rzuca młodą synogarlicę na pożarcie staremu krogulcowi?!...
 Umilkli, cokolwiek wylękli i zdziwieni.
 — Zgadłaś, starożytna Kwan-sin-tu!... — zamruczał Chakki.
 — Niechaj położy tu srebrną monetę... — mówiła dalej urywanym, głuchym głosem. — Ma pieniądze, sprzedał ojcowiznę i groby ojców... Przepaść po za nim... wertep ognisty przed nim...
 Naciągnęła na chude ramiona brudną czarną opończę z kabalistycznymi znakami, schwyciła z małego pudełeczka garść suchego ryżu. Rzuciła... ziarna na ziemię.
 Wszyscy troje pochylili się ciekawie nad białemi kruszynami, rozpierzchłemi bezładnie po żółtej macie. Kim-ki wstrzymał dech w piersiach. Czarownica wodziła szponem od ziarna do ziarna i mruczała niewyraźnie. Chakki pilnie nadstawiał jedyne swe ucho.
 — Osiągniesz, coś zamierzył, ale strzeż się...