Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/183

poduszki. Był pewien, że w lektyce siedzi Kim-ok-kium lub która z jego żon, może stara Miń, matka Kim non-czi’ego. Zdziwiło go niezmiernie gdy przez drzwi wtłoczyła się do pokoju gromada ludzi, którzy położyli na środku podłogi przykryte białą zasłoną ciało człowieka.
 — Zabity!...
 — Juści!... Jeszcze ci się da we znaki!... Nie bój się!... Idźcie, chłopcy, do kuchni!... Śnieg wam z obuwia kapie na matę!...
 Jednocześnie Kim-ki poznał wśród przybyłych Cu-iremi’ego i zaczynał się domyślać. Serce omdlało w nim z przerażenia, nie odważył się pytać więcej, usiadł pokornie na ziemi obok nicponiów, którzy z zimną krwią zapalili fajeczki.
 — Cóż, masz pieniądze? — spytał po długiej przerwie Kim-ho-duri.
 — Poco?...
 — Jeszcze się nie domyślasz? Patrz!...
 Zerwał zasłonę i odrzucił ją precz.
 Na podłodze leżała Ol-soni w najpiękniejszych swych kolorowych szatach, dzierzganych srebrem, jedwabiem i złotem.
 — Żyje?!... — szepnął Kim-ki drżącemi wargami.
 — Spi... Połknęła opium... Kim-ok-kium dopiero jutro przyjedzie... Wezwano go do pałacu... Rozumiesz teraz?!...
 Młodzieniec zrozumiał i straszne zimno we-