Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/184

wnętrzne zaczęło nim trząść, jak burza liściami. Wytężył wszakże wszystkie siły, aby się niezdradzić.
 — Dużo chcecie? — spytał głuchym głosem
 — Mówiliśmy już... Pięćset jan dla Cu-iremi’ego i sto dla mnie...
 — Nie mam tyle!...
 — Więc pocóż nie powiedziałeś odrazu?!.... Teraz do miasta stąd nie pójdziesz!... Oho! Nie puścimy cię!...
 — Mam wszystkiego czterysta janów...
 — Gotówką?
 — Gotówką!...
 — Pokaż...
 Młodzieniec odpiął trzos i rzucił przed siebie, aż moneta zabrzękła.
 — Niech da kwit na resztę!... Znajdzie się tu i tusz i papier... — zwrócił się Kim-ho-duri do Cu-iremi’ego.
 Ale ten splunął w bok przez zęby i, włożywszy znowu do ust fajeczkę, mruknął niechętnie.
 — Żadnych kwitów, nic z kwitów nie będzie!...
 Kim-ki zlodowaciał, ale zaostrzona pomysłowość jego, niezwykle skupiona w tej dziwnej chwili, z szybkością strzały podszepnęła mu co robić; zanim zrozumiał, dlaczego to czyni, jął od niechcenia wysypywać srebro z trzosa.
 Oczy nicponiów chciwie zabłysły, nie zdradzili