Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/208

młodzieniec spojrzał nań wyczekująco i podsunął uprzejmie poduszkę do siedzenia.
 — Kim-non-czi!... — krzyknął radośnie Kim-ki.
 — Cicho!... Nikt nie wie, że jestem w Seulu...
 — Ol-soni w pałacu...
 — Wiem...
 — Nie mogłem obronić jej... Pozostało mi zabić siebie, ale ganiłeś ten starożytny obyczaj, więc żyję.
 — Przydasz się... Dziś jeszcze udasz się ze mną do Czin-go-gaj. Przyniosłem ci ubranie... japońskie... Nie zupełnie ono bezpieczne, lecz zawsze utrudni szpiegom poznanie...
 — A Chakki?... Co uczynimy z Chakkim?:...
 — Chakki niech zostanie... tutaj!... — odrzekł po namyśle Kim-non-czi.
 — Szukając, wyda nas... Czy nie zaczekamy nań?... Niedługo wróci!...
 — Nie mamy czasu... Napisz mu, aby się wstrzymał od poszukiwań... To potrwa nie więcej, jak kilka dni...
 — Co zamierzasz?
 — Dowiesz się... Powstanie zmarnowało się, wybuchło przedwcześnie... Zresztą nigdyby nie udało się... Nieprzebrane morze ciemnoty i nędzy... Trzeba złamać najbliższe, mechaniczne przeszkody i rzucić tam przedewszystkiem chleba i światła.
 — To samo mówi mister Hulbeck... Cała nadzieja, powiada, w dobroci króla...