Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/49

 — Zapewne... zapłaci! Ale my od tej sumy żadnego nie poprosimy procentu!
 — W dziesięciu tysiącach królestw świata jeszcze się chyba nie znalazł taki bogacz, coby dobrowolnie biednemu zapłacił.
 — Zginąłem wtedy! jęknął Kim-ki. — To zapłata za moją ojcowiznę!.... Zostanę żebrakiem!...
 — Zaszła pomyłka! Wyjaśni się i stryj zwróci ci należność z innego źródła...
 Chakki potrząsł przecząco miedzianą, siwowłosą głową.
 — Nie zapłaci!...
 — A podpisałeś akt sprzedaży ziemi?
 — Podpisał!... — zachrypiał Chakki.
 — To źle!... To bardzo nierozsądnie!... — wyrzekł Kim-bo-remi ze współczuciem. — Cała nadzieja pozostaje w cnocie twego stryja. Ale ostrzegam, że w liście nie powiedziano, zaco się te pieniądze należą!... I nawet nie powiedziano, że to dług, można myśleć, że to podarunek!... Zupełnie nie powiedziano.
 Kim-ki stał bezradnie z rękami opuszczonemi i twarzą żałosną. Nikt z rozchodzących się zwolna muń-geków już się z niego nie śmiał. Kilku podeszło doń nawet i, klepiąc po ramieniu, pocieszało:
 — Ha! Nie umieraj przed czasem, może się