Strona:Wacław Sieroszewski - Ol-Soni Kisań.djvu/94

dziwnej jasności i słodyczy, które nagle napełniły mu serce. Szelest jej jedwabnej sukni, opadającej niedaleko na matę, przejął go dreszczem. Podniósł wylękłe źrenice i oko w oko spotkał się znowu z jej dobrem, jakby zasmuconem spojrzeniem.
 — Student?... Czy już po egzaminie?
 — Ach, nie!... Nie wierz nieskromnym żartom mego towarzysza... Jestem nędzny chłopak z dzikiej okolicy górskiej, gdzie gnieżdżą się tygrysy i psuhan-dongi? (zbóje)...
 — A może należysz do klubu tamtejszych myśliwców? — spytała z zaciekawieniem.
 — Jestem za ubogi na to...
 — Czyż nie dość mieć serce odważne?
 — Gdybyż wszystko, czego pragniemy, zależało jedynie od odwagi naszego serca!... — westchnął i śmiałem, pełnem ognia spojrzeniem, ogarnął tancerkę.
 Cofnęła się i w zamyśleniu zaczęła nastrajać gitarę.
 — Motyle przelatują z kwiatu na kwiat w podmuchu wiosennego wietrzyka!... — zwrócił się do Kim-ki niedawny współbiesiadnik tancerki.
 — Co rok zakwitają te same kwiaty, ale co chwila zmieniają się ci sami ludzie!... — odpowiedział mu zręcznie Kim-ho-du-ri.
 — Ee! — potwierdzili zgodnie obecni. — Zdarza się, że i sucha zakwita gałąź, dlaczegóżby nie miała zakwitnąć młoda?!