Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/13

obiad im skwasił. Pod koniec, nie czekając na herbatę, wstał i wyszedł.
 — Co mu się stało? — spytała matka Heleny.
 — Nie wiem.
 — Mama ani się domyśla, jak ta dziewczyna dołki kopać umie! — zażartował Szymon.
 Helena podniosła nań oczy; wargi jej zadrżały, ale milczała. Justyna wychyliła się z za samowaru i wyciągnęła rękę po pustą szklankę Szymona.
 — Doprawdy, doskonała z niej robotnica... — mówił dalej zupełnie już poważnie.
 — Lepiejby zrobiła, żeby została w domu — odezwała się Strasiewiczowa, poruszając drutami z wzrastającą szybkością.
 — Nie widzę powodu — odburknął starszy syn.
 Helena, dotknięta zachowaniem się Jurka, była wdzięczna Szymonowi, że ją podtrzymał. Jurek już się nie pokazał; znaleźli go w polu, kopiącego zawzięcie grządki. Szymon w milczeniu zabrał się do roboty, ale Hela nie mogła znaleźć motyki. Zmieszana obeszła pole, przejrzała wszystkie kąty.
 — Jurek, oddaj motykę! — rzekła wreszcie, zwracając się do chłopca. — Doprawdy, nie rozumiem, o co ci idzie...
 Jurek milczał, jak gdyby jej nie słyszał.
 — Motykę... oddaj motykę!... — mówiła, idąc za nim. — Nie jestem dziecko, żebyś mię tak traktował. Cóż to za opieka?...
 — Oddaj!... Cóż to za żarty cię napadły!... — fuknął nań Szymon.
 Chłopak tylko spojrzał na nich i usta mocniej