Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/152

cił na wóz swoją paczkę, chwycił za broń i, nie wstrzymując wozu, w biegu na miejsce wskoczył.
 — Jaki on zawsze dziwny! — rzekł mężczyzna, nazwany praktykantem, wskazując Błażka, w którego dzieci zaczęły rzucać kamykami i skorupami od jaj.
 — A teraz szanownego pana spytamy też w imieniu prawa, dla czegoś nakupił takiej nędzy?
 To mówiąc, podniósł do góry wiązkę kiełbasy, pokrytej białą pleśnią.
 — Szynkarz upewniał, że... jeść można. Przysmażymy ją na patyczkach. A jeśli chcesz zaraz jeść, to mamy tu ser.
 — Powiedziałeś: przysmażymy, ale pytanie, czy jest co smażyć?
 Wyjął nóż z pochwy i rozciął kiełbasę.
 — Pachnie niezgorzej! Można jeść, choćby zaraz. Gdzie chleb?
 Zajadali z apetytem; a wóz tymczasem toczył się po gładko ubitej drodze w dolinie, wśród wysokich gór, do szczytów porosłych lasami.
 — Dla czego, Olesiu, nie jesz? — zwrócił się do wyrostka Koluś.
 — Nie jestem głodny. Mało macie, nie starczy wam, jeśli zanocujecie w górach. A na szczyt z pewnością nie dostaniecie się przed nocą.
 — Niewiadomo: może i dostaniemy się... Poco źle wróżyć. Źle także zastanawiać się, co w przyszłości będzie komu potrzebne. Na, masz kiełbasę i jedz bez żartów. Wronego nie oszczędzaj, a resztę Bogu pozostaw. Na szczycie musimy być dzisiaj,