Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/171

puścili dymu, że wystraszyli pewnie zwierzynę w całej okolicy.
 Marja krzątała się u ogniska. Paweł pozostał w szałasie dziewczyny i przerzucał książkę, wziętą z półki.
 — A wracajcie prędko, bo zaraz obiad będzie... — wołała za niemi, gdy gęsiego ruszyli do lasu.
 Czas jakiś szli po szerokiej, dla wozów utorowanej drodze, potym zawrócili w głąb. Nad niemi buki, dęby, graby, czynary, osina, topole i lipy olbrzymiej grubości i wzrostu łączyły swe konary w zbite sklepienie. Pod drzewami jak puch gaiła się leszczyna, olcha górska i inne krzewy; wszystko tonęło w półświetle zielonym. Nieliczne promienie słoneczne, które się tu dostały, takiż sam miały odcień. Jak złote cętki pstrzyły dno lasu, wśród zupełnego spokoju drżały i tańczyły po pniach i liściach za każdym poruszeniem w górze wiatrem kołysanych koron.
 Cały stok wyniosłości, po której schodzili w dół, był porosły lasem.
 — Przejście miejscami będzie trudne, ale tędy o wiele bliżej... W górach prędko uczysz się stanowczości. Czy nie prawda? — z uśmiechem zwrócił się Piotr do idącego za nim Pawła.
 — Jakie on ma ładne oczy i miły uśmiech — pomyślał Paweł.
 — Dobrze, że tu niema ljan i cierni — odezwał się głośno.
 — A tak. Trzymaj się pan... mocno trzymaj... bo tu ślizko — glina!