Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/185

wiatru przyniósł im zdala głosy ludzkie. Psy zaczęły ujadać znowu.
 — Idą!... zobaczą nas!...
 — Więc cóż? czyż wszyscy nie wiedzą?...
 — Nie chcę tego!... Na co?...
 Paweł wstał, wziął broń i tyłami wymknął się do lasu. Marja zgasiła lampę. Rozmowa wracających myśliwych stawała się coraz wyraźniejszą:
 — Pewnie zziąbł, a nie chcąc popsuć nam polowania, powrócił sam do domu... To w jego stylu...
 — Ale jeżeli znajdziemy go w domu, to zwymyślam, jak nieboskie stworzenie!
 — Wątpię. U Maryni, widzicie, niema światła; u nas też się nie świeci!
 — Może śpi.
 — A jeśli go niema, to nie wiem, co będzie!... Czuję trwogę... Nigdy jeszcze nie byłem tak przerażony, jak na widok tej pustej skały...
 — Hej!... hop!... hop!... — dało się słyszeć w ciemnościach.
 Idący zatrzymali się.
 — Słyszycie?... To on!... hop!... hop!... Paweł!... bywaj!...
 Stefek i Koluś chcieli biec na spotkanie, ale wstrzymał ich Piotr.
 — Stać na miejscu!... Jeszcze go bardziej zmylicie!... Stać i krzyczeć!...
 — Hop! hop! Pa-weł!... Tu!... bywaj!...
 Zatrzeszczał „chmerecz“ w pobliżu i ciemna barczysta postać wysunęła się na drogę.
 — Coś ty narobił!... Wart jesteś kija!