Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/192

 — To ty, Józefie?
 — Ja... A co? — odpowiedział zdala głos tubalny od mrozu, a w chwilę potym stanął obok niego niewysoki mężczyzna, od stóp do głowy w futro odziany.
 — Co ty wyrabiasz, głupi chłopcze! Wystajesz w bluzie na takim zimnie!... Pewne zapalenie płuc...
 — Ech, co tam! Rok wcześniej, rok później!...
 — Ślicznie! Ale przyznam ci się, Stefku, że nie chciałbym tu umrzeć. Nawet zgnić po ludzku nie można. Wieki trzeba wyleżeć, jak posąg z lodu, a psy będą wyły i wyły...
 — Doprawdy, nieznośnie wyją... Jakby coś czuły... dziś szczególnie.
 — Pewnie, że czują. Mówiono w mieście, że przykoczowali Czukcze. Właśnie przyszedłem ci powiedzieć... Ale wejdźmy do domu: straszne zimno, takiego jeszcze w tym roku nie było.
 Weszli. Stefan rozpalił ogień i zajął się przyrządzaniem herbaty; Józef zrzucił futro i chodził szerokiemi krokami po izbie.
 — Wiesz co: to wcale dla nas nie błaha nowina!
 — Że co?
 — Że przyjechali.
 — Czukcze?!
 — No tak.
 Stefan uśmiechnął się.
 — Trzeba się z niemi koniecznie zapoznać. Powiadają, że oni mają stosunki handlowe z Ameryką.