Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/27

 Rozmawiali po rosyjsku. Chory słuchał i nie rozumiał, co się z nim działo. Otaczały go głosy męskie, dotykały go palce grube i szorstkie... Więc cóż się stało z Polakami?... Otworzył oczy i zobaczył twarze ogorzałe, spojrzenia obojętne i jedyną przychylną twarz pani Strasiewiczowej w obramowaniu czarnej koronki. Anioła nie było...
 — Otworzył oczy. — Przychodzi do siebie... — zaczęli szeptać zebrani.
 — Gdzie papier?... Dajcie mu wina!... Napij się pan i napisz ot tu, żeś został zabity niechcący... — nalegająco odzywa się do niego jeden z obecnych.
 — Daj pokój, Szymku, będzie zdrów! — powstrzymuje go Jurek.
 — Nic nie szkodzi... Niech pisze zaraz... na wszelki wypadek.
 Tymczasem oczy chorego uporczywie szukają czegoś; twarz jego rozjaśnia się nareszcie: we drzwiach ujrzał stojącego anioła.
 Błękitne oczy patrzały nań prosząco i ze łzami. Wziął ołówek i z wysiłkiem napisał:
 „Zostałem zabity niechcący. Stanisław Wichlicki“. Głowa mu opadła na poduszki i znowu pogrążył się w ciemnościach.
 — Stracił bardzo dużo krwi!
 — Potrzeba mu spokoju, przedewszystkim spokoju!
 Tegosamego był zdania i Ormianin Sembat. Kazał przykładać jakieś zioła, które miały „wyciągnąć gorączkę“ z rany.
 — Żebro jest... zła krew, mało — mało wyj-