Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/79

 Istotnie. Stanisław czuł, jak drżała jej dłoń, oparta na jego głowie, i sam drżał, głęboko wzruszony.
 — Pójdziemy razem przez życie...
 — Otworzysz mi ten świat nowy, pełen ludzi i spraw ważnych i świętych... gdzie jest to wszystko, co ty znasz i kochasz...
 — Teraz kocham tylko ciebie...
 Roześmiała się i pochyliła ku niemu.
 — A jednak jutro odjeżdżasz...
 — By wrócić i mieć cię na zawsze.
 — Prawda: my nawet umrzemy razem — rzekła naiwnie.
 Chciał znowu wziąć jej rękę, ale mu nie dała.
 — Nie chcesz, a patrz: już świta!...
 Podniósł się i wskazał ręką wschód. I ona wstała i z przerażeniem patrzała na szybko blednący nad wiszarami nieboskłon.
 — Zaraz odchodzisz? Zaraz!?
 — Muszę. Przewodnicy zamówieni. Jeśli nie przyjdę, odejdą i nie znajdę ich później. Przed upałem powinniśmy być za tym ot łańcuchem gór.
 — Wysoko.
 — Potym będzie już lepiej, pójdziemy doliną Czemcziry. Nie pocałujesz mię? — zapytał, nie puszczając jej ręki.
 Potrząsła głową.
 — Nie!... Tu boli! — przycisnęła ręką serce. — Czuję, że rozpłakałabym się... więc poco?... Wszak wrócisz!...