Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/21

 — Haim!... — odpowiedział pan Wojciech z uśmiechem zadowolenia.
 — Więc kiedyż towar? Mam przyjeżdżać, czy jak. Macie pewnie na składzie wszystko u siebie!... Zabiegli wy wy bogacz!...
 — Część zaraz dam, a po resztę przyjedziecie, — odpowiedział pan Wojciech ze wstrzemięźliwym uśmiechem.
 — Więc przywieźliście trochę? A dużo?... Dajcie dużo, wmig rozprzedam.
 — Przywiozłem, ale niedużo, skąd dużo?
 — Któż będzie miał jak nie wy, Wojciechu Tomaszewiczu! Któż nam zawierzy, ciemnym, biednym, sybirakom, jak nie wy?! — westchnął pokornie Wołkow.
 — Każcie chłopcom przynieść z „poszni“. Bo i do domu nam czas. Późno, niech mój chłopiec konia zakłada!...
 — Co wy, Wojciechu Tomaszewiczu!? Myślicie, że was bez obiadu puszczę. Droga daleka...
 — Właśnie!...
 — To co!? Czy tak, czy owak, przejechać ją trzeba!... Sytym koniem i z pełnym żołądkiem, to łatwiej i prędzej... Księżyc w nocy świeci, niegorzej jak we dnie!... A może zanocujecie?
 — Boże zachowaj, nie możemy, nie proście!... Żono, czas już...
 — Radzibyśmy u tak miłych gospodarzy, ale nie możemy. Moja Franka sama w domu, rady sobie nie da!... A i czasy niespokojne — włóczą się koło miasta