Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/24

 — Prawdę mówicie... Jak który silny, zdolny, to niewiadomo co, może jaki „komunist“ albo „antychryst“...
 — „Anarchist“, chcecie powiedzieć?... — poprawił pan Wojciech..
 — Właśnie, anarchist! A jak grzeczny, to słaby... Wzięliśmy takiego chudziaka... I cóż: pojechał do lasu po drwa, przeziębił się i teraz leży już dwa tygodnie w łaźni, jak płat... Żadnego pożytku. I nie mam co z nim robić! — skarżył się gospodarz.
 — A szkoda, bo nawet niczego był sobie chłopak, miły, cichy... — dodała gospodyni.
 — Młody?
 — Młodziutki, ledwie mu wąsy się sypały... Wasz, zdaje się...
 — Polak!?
 — Pewnie, że Polak!... Jak mu to na imię jest, bo zapomniałam! — zwróciła się gospodyni do córki.
 — Józef! — odpowiedziała prędko.
 — A nazwisko? — Nazwiska nie wiem!... — odszepnęła dziewczyna, rumieniąc się mocno.
 — Nikt nie wie nazwiska!... Teraz bełkoce nieprzytomny, a przedtem nie zapisałem, bo nie jestem piśmienny... Więc tak zostało... Będę miał kłopot, jak zemrze... Lecz przecież nie wyrzucę go chorego na mróz... — tłumaczył się gospodarz.
 — Rozumie się!... — zgodziła się pani Wojciechowa. — A czy nie ma paszportu, listu, jakiej kartki?... Może ma rodziców daleko?... Możeby można napisać?!