Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/34

pobliskich własnych polach, to po obcych dalach i rozłogach. W ręku trzymał rozłożony „Regulamin Musztry“, ale go nie czytał.
 Pani Wojciechowa umieściła przed nim nieduży stolik, nakryła go niebieską serwetą, postawiła na nim filiżanki, talerz z placuszkami i bułkami, cukiernicę, kubek z mlekiem, wreszcie przyniosła błyszczący jak złoto, omglony parą i warczący jak złe szczenię samowar.
 Pan Wojciech zdawał się tego nie widzieć, wciąż wodząc w zadumie wzrokiem po okolicy. Wtem za rzeką huknęły jeden za drugim dwa strzały, a wkrótce potem znowu dwa strzały.
 — Chłopcy!... — szepnęła pani Wojciechowa, spoglądając w tamtą stronę.
 — Psują proch!... A niech tam, niech się zabawią!... — mruknął Wojciech.
 — Zdaje mi się tylko, że przeszli na tamtą stronę, na tamten brzeg... To niedobrze!... Prosiłam, żeby nie chodzili!... Lód już zmurszały, może ruszyć lada chwila... Co wtedy?!...
 — Niema obawy, jeszcze postoi!... Zresztą Tadeusz powinien wiedzieć, czy można, czy nie?!... Nie pierwszy raz!...
 — Co on wie, nic nie wie, taki „zerwigłowa“. Jak tylko poczuje awanturę, gotów lecieć... Już go świerzbi!... Więcej ja ufam Józkowi... On i posłuszniejszy, i o wiele „serjoźniejszy!“...
 — Zapewne, że lepiej, kiedy są we dwóch!
 — A widzisz!... Niedobrze się stało, żeśmy go wzięli?... I pomoc w domu, i „po polski“ wciąż między