Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/42

 — A dlatego, że niewiadomo, kto oni są?...
 Dziewczyna zapłoniła się znowu.
 — Cóż z tego? Przecież to nie na wieki. Dziś są, jutro niema!
 — Otóż to właśnie!...
 — Ale i o Józiu Gawarze też wiele nie wiemy!... To tylko, co sam o sobie mówi!
 — Jedno wiemy, że jest Polak, dobry Polak i katolik, a to dużo!... — przerwała córce znacząco pani Wojciechowa.
 W głębi podwórza ukazał się pan Wojciech; Frania machnęła skopkiem i poszła naukos ku oborze. Pan Wojciech zatrzymał się, popatrzał na nią chwilkę, poczem przystąpił do konia i zaczął go wyprzęgać.
 — Zagłodziła konia!... Tyle czasu!... Drugi raz niech piechotą idzie!... — mruczał.
 — Ależ nie!... Jadł owies u Pracławiczów. Nie puściły naszej dziewczyny Pracławiczówny, konia wyprzęgły, lejce schowały!...
 — Cóż to, ona małe dziecko, żeby na takie rzeczy pozwolić!...
 — Ee!... Już daj pokój!... Nagadałam jej, nieprędko pojedzie znowu do miasta... Zaczynają się w polu roboty...
 — A dużo było gości?...
 — Dużo — mówi, że całe miasto... Sama ci opowie; tymczasem ja przygotuję kolację... Chłopców tylko patrzeć!...
 — Ano pewnie. Ciemnieje i „przelot“ ustaje...
 Rumiany wieczór wypełnił dolinę różowym blaskiem; tu i ówdzie na pociemniałem niebie przebijać