Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/44

 — Całą noc będą pewnie pić, a rano znowu skandal zrobią, jak w przeszłym roku...
 Pan Wojciech rozmyślał i wąsa kręcił. W tej chwili we drzwiach cicho, jak cień, pojawił się Tadzio, ze strzelbą w ręku, a z poza niego wyjrzała roześmiana twarz Józefa Gawara. Rzucili na ławę spore wiązki upolowanych ptaków.
 — Dwie gęsi i dwanaście kaczek!... — krzyknął radośnie Tadzio.
 — A strzelaliście pewnie ze trzydzieści razy!... — zauważył pan Wojciech.
 — No, nie!... trzydzieści to nie, ale ze dwadzieścia, tośmy pewnie wystrzelili...
 — Więc osiem pudeł...
 — Tylko sześć!... — obruszył się Tadzio.
 — I to głównie ja!... Tadzio ani razu nie spudłował!... — wmieszał się Gawar.
 — Nikomu nic do tego, kto pudłował!... Razem polowaliśmy, razem zdobycz przynieśli!... Zresztą Józio, tatusiu, doskonale niedługo będzie wszystko robił... Ma oko, jest odważny, a ostrożny... Ostrożniejszy nawet ode mnie, bo gdy chciałem na lód wejść po kaczkę, co tam spadła, to mnie nie puścił...
 — Szaleństwo!... Lód spękany na miazgę, rozsypywał się pod nogami...
 — Więc zostawiliście kaczkę?!... — spytała żywo Frania.
 — Co, możebyś ty wzięła? — odparł ponuro Tadzio.
 — Ja nie, ale znam takich, coby nie popuścili!...
 — Och, któż to taki?...