Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/48

ciech. W deptaku widać było przebierające nogami dwa woły, a terkot kół zębatych i szum żaren dolatywały aż na pole.
 — Pewnie, że pójdę po okulary... Nie lubię »kularów, wyglądam w nich jak profesor...
 — Nie, wcale pan do „profesora“ niepodobny — on „chodzi“ po rusku w „poddiowce“, a pan jest bardziej podobny do miejskiego felczera!... — szczerze zaprzeczył Tadzio.
 — Więc pójdę?...
 — Niech pan idzie!
 — A da pan sobie radę beze mnie!?...
 — Ależ dam, dam!... Przecież bez pana „do nynie“ orałem!... — roześmiał się Tadzio i lejce oraz capigi pługa jednocześnie ujął w ręce.
 Konie ruszyły posłusznie. Stanisław rozejrzał się po polu i pokroczył ku domostwu, ostrożnie omijając rozmokłe skiby.
 — Co? Nie idzie!... — spytał pan Wojciech, gdy przelazłszy niezgrabnie przez płot, znalazł się koło niego.
 — Owszem, bardzo dobrze!... muszę tylko zmienić binokle na okulary!...
 — Wszystkoby należało zmienić! Ubranie ładne pan niszczy, a nie nadaje się ono tutaj zupełnie.
 — Kiedy niema innego. Zabrałem, jakie miałem. Aresztowano mię tak nagle i wywieziono w czem stałem; z trudem wystarała się matka, że pozwolono mi zabrać walizkę z rzeczami i zimowe palto... Nigdy nie przypuszczałem, że będę w takiej...