Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/51

 — O, listy stąd długo chodzą, a może nawet wcale nie odchodzą!...
 — Co pan mówi?!
 — Różnie bywa. Radzę więc panu, niech pan u nas zamieszka, dopóki pan zajęcia nie znajdzie. Dam panu list do pana Pracławicza, może on panu jaką miejską pracę wynajdzie...
 — Pan Pracławicz, to ten, co to ma dwie ładne córki, co to jeżdżą wolancikiem i same powożą...
 — Ten sam. On ma duże stosunki wśród kupców i urzędników, może coś panu poradzi!... — ciągnął spokojnie pan Wojciech.
 — Bardzo, bardzo dziękuję!... A gdzie te buty?...
 — Niech pan żony spyta, albo Franki!... One są pewnie w kuchni! Stanisław zajrzał do świetlicy, a znalazłszy ją pustą, zastukał do kuchni.
 Zdziwiona niezrozumiałem stukaniem, Frania sama mu otworzyła.
 — Ach, to pan!... Czego pan stuka?...
 — Czy nie mogę zobaczyć się z mamą pani?...
 — Owszem, zaraz wróci, poszła do śpiżarni!... A co panu trzeba?
 Powiodła oczami po jasnym krawacie młodzieńca, po eleganckiem jego ubraniu, żółtych półbucikach i czarnym artystycznym kapeluszu, trzymanym wdzięcznie na wysokości piersi.
 Młody człowiek milczał, zakłopotany.
 — Właściwie powiedziawszy... buty... — powiedział wreszcie, podnosząc oczy.
 Dołeczki na policzkach Frani pogłębiły się.