Strona:Wacław Sieroszewski - Topiel.djvu/52

 — Ach, buty... Buty mego brata!... Pan chce włożyć buty Tadeusza?... One będą na pana za duże!...
 — Pan Zagnański kazał mi włożyć!...
 — To co innego!... Tatuś jest srogi!... Trzeba słuchać! — roześmiała się Frania. — Niech pan wejdzie, zaraz panu je dam!...
 Stanisław wszedł nieśmiało i zatrzymał się zaraz przy drzwiach, podczas gdy ładna dziewczyna, nie śpiesząc się wcale i z pod oka przypatrując się młodemu gościowi, wyciągała z szafy w rogu izby różne rupiecie.
 — Co pan właściwie robił w tem ubraniu?... Może pan pracował na telegrafie?... — spytała go wreszcie...
 — Nie, pisywałem... wiersze. — Trochę wierszy, nic zresztą ważnego. Robiłem pierwsze kroki...
 — I drukowali?...
 — Tak, drukowali...
 — I dużo pan za to płacić musiał?...
 — O, nie!... Jeszcze mnie płacono!...
 — Płacono panu za druk, to dziwne? Bo Zośka Pracławiczówna mówi, że ojciec jej za każdy umieszczony w „Wiedomostjach gubernjalnych“ artykuł dwadzieścia pięć rubli musi płacić!... Dużo panu płacono?...
 — Niedużo... Ale zawsze...
 — A może pan jaki wierszyk pamięta?...
 — Owszem, pamiętam.
 — Niech pan powie!
 Młodzieniec zawahał się.