Strona:Wacław Sieroszewski - Wśród lodów.djvu/63

 Przedstawił gromadce swój plan i dodał w końcu:
 — Musimy dać im połowę naszego spirytusu!...
 Ci, co leżeli, podnieśli głowy i wlepili w naczelnika gorejące oczy.
 — Mamy go tak mało — bąknął któryś.
 — Będą potrzebowali pokrzepienia... Im szybciej przebędą tę odległość, tem prędzej przyjdzie pomoc... My będziemy szli, oszczędzając sił.
 Nikt nie zaprzeczył, lecz i nie potwierdził. Kapitan drżącą ręką odlał do małej buteleczki z pół uncji cennego płynu, który łagodził choć na krótko nieznośne ich cierpienia i wracał im siły.
 — Ufam ci, Tomie!... Widzisz, to życie nasze!...
 — Miej nadzieję, kapitanie!... Bóg dopomoże!... O was tylko będę pamiętał, siebie nie szczędził!
 Podali sobie ręce i serdecznie spojrzeli w oczy. Łzy błyszczały w ich źrenicach.
 — Na kolanach wlec się będziemy, jeśli nam sił zabraknie — gorąco zapewniał Dick.
 — Z Bogiem więc... w drogę!
 Obaj zrzucili z siebie wszystko, co ich obciążyć mogło; zabrali tylko jeden karabin. Mieli go nieść po kolei. Drogocenną buteleczkę Tom schował na piersiach. Towarzysze długo stali, odprowadzając ich wzrokiem, dopóki nie znikli im z oczu za łagodną krzywizną tundry.
 Wieczorem Tom i Dick widzieli jeszcze ogień obozowiska, jak maleńką czerwoną gwiazdkę migającą na widnokręgu. Za miejsce noclegu wy-