Strona:Wacław Sieroszewski - Wśród lodów.djvu/68

mamrotał... Pewnie nie spał. Bieda! trzeba go będzie zostawić w tej izbie i oddać mu część spirytusu... Dalej nie pójdzie... Jaki ożywiony!... Czyżby zwarjował?... a może?...
 Tom sięgnął na piersi i buteleczki nie znalazł... Nie wierzył sobie, więc zaczął szukać na posłaniu.
 — Dick, — rzekł wreszcie ochrypłym głosem — gdzie butelka? Wziąłeś ją?...
 Dick nie ruszył się z miejsca.
 — Wszyscy pomrzemy — mruczał niewyraźnie.
 — Wziąłeś więc!... Zginęliśmy!... Boże mój, co za podłość!...
 — Masz słuszność, Tomie, podły jestem!... Wypiłem wszystko co do kropli... gotów byłem wylizać! Zabij mnie... nic ci więcej nie pozostało... mnie wszystko jedno!...
 — Towarzysze!... nasi towarzysze!... Tyś krew ich wypił! — krzyczał Tom.
 — Zabij mnie!... oto broń!... — powtarzał Dick. — Nie mam sił zabić, ale... wszystko mi jedno!... ty umrzesz, ja, i oni... wszyscy zostaną na wieki wśród lodów jak... Jack. — Mówiąc to, podawał Tomowi broń i pokornie patrzył mu w oczy. Tom stał posępny i słuchał. Nagle Dick drgnął; przerażenie odmalowało się w jego oczach. Tom schwycił za broń i wyprostował się.
 — Nadszedł czas... nadszedł czas... Żegnaj Frisko!...
 — Cicho! — ryknął kolos, ruchem głowy wskazując drzwi.
 Ze dworu dolatywało jakieś chrobotanie. Teraz