Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/133

A jakby i było, tobym go nie słuchał, bo głupie!... Przecież ust mi nie zawiążecie, dosyć żeście mi ręce skuli i niewiadomo poco!... Kto z tego pudełka od zapałek ucieknie?
 Potrząsnął z niechcenia brzęczącemi u zapięści kajdankami.
 — Rozkaz jest, nie wolno! — upierał się policjant.
 — Co tam rozkaz! A my będziemy gadać, towarzyszu. — Nieprawda?! Zanim karetę zatrzymają, wszystko sobie powiemy... Niech mnie ruszy tylko, zaraz mu w łeb dam!...
 Znowu potrząsnął łańcuchami już mocniej i wyraźniej.
 — Kto jesteście?...
 — Ja?... Jestem Gawar... Józef Gawar!
 — Aha, to wyście koło mnie siedzieli i tak ciągiem stukali... Bo ja jestem... Musiałowski, Piorun-Musiałowski! Co?
 — To nie Kolenda! — zdziwił się Józef.
 — Nie, nie Kolenda.
 — Mówili, że was wywieźl!
 — Nie, przenieśli mnie tylko do drugiej celi, a teraz dopiero wiozą...
 — Dokąd?
 — Do cytadeli...
 — Do cytadeli? — powtórzył Józef upadłym głosem.
 — He, he, he!... Nie bójcie się, towarzyszu, tam lepiej!... Siennik dają, trzy razy dziennie dają jeść, cele większe...