Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/155

 — Dziś w nocy. Mnie codzień przenoszą.
 — Jakto codzień?! Poco?...
 — Nie wiem. W czasie snu!...
 — Ach, łotry!... Cóż to za nowa sztuka Dona Pedro!...
 — Budzili mnie. Może chcieli mnie nastraszyć!...
 — A wy nie dawajcie się, protestujcie...
 — Jak protestować? A kto ten Don Pedro!...
 Rozmówca roześmiał się.
 — A no nikt inny, jak nasz czcigodny Aleksander Aleksandrowicz Aleksandrow — naczelnik więzienia...
 — Dlaczegóż on Don Pedro?... — pytał się zaciekawiony Gawar. W tej chwili jednak dobiegł go na korytarzu lekki szelest, który zbliżał się ku jego drzwiom. Ledwie zdążył zeskoczyć z okna, zazgrzytały rygle i drzwi szeroko otwarły się; na progu stanął żandarm i podejrzliwie groźnie spoglądał na zmieszanego, opartego o ścianę pod oknem młodzieńca.
 — Do kancelarji!... — mruknął grubjańsko.
 — Aha, to pewnie... za nocną awanturę!... — pomyślał Gawar. — Ha, trudno! Niech będzie, co chce!... Będę protestował!...
 Szedł podniecony, gotując się w myśli do gorącej dyskusji.
 Znalazł się niebawem, jak w pierwszym dniu, przed tym samym stołem, okrytym suknem zielonem, za którym siedział na wielkim fotelu ten sam mały kapitan żandarmski.