Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/186

 — Ach, tak!... Prawda! Mam sześć! Zapomniałem.
 — Ale pan nie może za tyle kupować odrazu. Pan może kupić tylko za rubla.
 — Za rubla. Dobrze. Niech będzie za rubla.
 — Więc cóż pan zamówi?
 — Co? Chyba cukru i herbaty. Można?
 — Można.
 — A kiełbasy można?
 — Można. Więc herbaty ósemkę i cukru funt i kiełbasy pół funta... — gadał żandarm, nie przestając wodzić oczami po celi...
 — Tak, tak!... Ósemkę i funt, pół funta! Doskonale!... — powtarzał Józef, coraz mocniej zmieszany, gdyż drogocenny świder, schowany w pośpiechu pod połę surducika, zdawało się, że ożył i gwałtem wydzierał się nazewnątrz. Wreszcie żandarm szczęśliwie odszedł, a Józef wepchnął co prędzej świderek do siennika, a sam rzucił się na pościel, aby uspokoić wzburzone nerwy.
 Zmiótł okruchy muru, wyrzucił je przez lufcik, zalepił dziurkę miękiszem wybielonego tynkiem chleba i położył się spać.
 Tej nocy przeniesiono go do innego numeru.
 Był pewny, że wachmistrz wszystko widział; zadziwiło więc go, że rewizji nie przeprowadzono i że świderek pozostawiono dalej wraz z siennikiem w jego władaniu.