Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/206

i bielizny. Powiedzieli mi, że ci oddadzą. Upomnij się!...
 — To matka z domu przyszła, z wolności?... — pytał, przypadając z drugiej strony do kraty.
 — Z domu. Albo co? — zdziwiła się.
 — Nic, nic! A ojciec, ojciec też jest w domu?
 — Jest, jest... Zdrów. Nie mógł przyjść, kazał cię uściskać...
 — A... lokator z trzeciego piętra?
 — Też wszyscy są... Kazali cię pozdrowić... Nikogo nie brak z twych kolegów, tylko ciebie — westchnęła.
 — Nie wolno rozmawiać o niczem więcej, tylko o zdrowiu!... — upominał ją surowo wachmistrz.
 — Ja też o niczem... Jakże się masz?... Nie chorowałeś? Tak byłeś strasznie blady, kiedyś wszedł. Teraz dopiero trochę ci się twarzyczka zarumieniła.
 — Bo widzisz, matuchno, najciężej, kiedy... lękam się... że przeze mnie... kiedy myślę, żem komu krzywdę zrobił..
 — Ależ nikt, nikt... Mówię ci... Wszyscy ci posyłają ukłony i uściski... Przychodzą owszem czasami do mnie. Książki obiecali nosić...
 — To Kardzo dobrze. Książek bardzo potrzebuję. Chciałbym się uczyć...
 — Napisz mi, co chcesz, to się postaram...
 — A jakże ojciec? Bardzo się martwi, nie gada na mnie?