Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/25

się jest kolegą, jeżeli się chodzi do rosyjskiego gimnazjum?
 — Przepraszam, to już nie jest sprawa formalna. Będziemy o tem dyskutowali po referacie. Odbieram koledze głos — wmieszał się przewodniczący.
 — Przeciwnie! Jest to kwestja najformalniejsza z formalnych, gdyż od wyjaśnienia jej zależy cały charakter dalszej dyskusji... — bronił się Rodkiewicz.
 — Nie ma kolega głosu. Proszę siadać!...
 — Odwołuję się do zgromadzenia.
 — Niech mówi!... Prosimy...
 — Dosyć, dosyć!... Siadaj! Rzodkiew!... — wołali inni.
 — Co wy wiecie!... Znacie się, jak kura na pieprzu!
 — A wy co?... Obrażacie nas!... Nie wolno!...
 — Każdy ma swoje zdanie!... Swoboda słowa!...
 Wszczął się hałas, który nadaremno próbował uśmierzyć dzwonek przewodniczącego.
 Wtem jeden z uczniów, stojących w niszy okiennej, oderwał twarz od ciemnej szyby i zawołał:
 — Cicho, na Boga!... Ktoś stoi na ulicy!...
 — Panowie, chować papiery!... Idą po schodach, tu na górę!... — zaszeptał przejmującym głosem wartownik, wpadając z przedpokoju.