Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/34

 Chwilę potem Józef wyjrzał z drzwi oficyny na podwórko i ujrzał tam rudego Worobjewa w towarzystwie znanego mu dobrze łapacza i stójkowego, rozglądających się podejrzliwie po górnych piętrach kamienicy; obok stał jego ojciec z czapką w ręku i z ciężką troską na twarzy.
 — Jakże to, stary durniu, nie wiesz, gdzie poszedł twój syn? Nic ty nigdy nie wiesz! Służyć ty już nie możesz, stary!... — groźnie dowodził rewirowy.
 — Jeśli ty syna upilnować nie możesz, to jakże możesz upilnować cały dom! — wstawił podstępnie łapacz.
 — I to prawda...
 Wtem ukazał się Józef z szczotką pod pachą i, udając, że nie widzi przybyłych, skierował się ku bramie, lecz łapacz zaraz go dojrzał i krzyknął:
 — Jest ptaszek!... Hola tutaj!
 Rewirowy spojrzał na chłopca i groźnie kiwnął palcem.
 — Niech pan będzie łaskaw, panie gimnazista... Gdzież to pan był, panie uczony!...
 Młody Gawar zmierzył go posępnem spojrzeniem i zbliżył się, nie zdejmując czapki.
 — Czego pan sobie życzy ode mnie?
 — Życzę sobie od ciebie przedewszystkiem, żebyś czapkę zdjął. Gdzież się włóczysz?... — huknął gniewnie Worobjew.