Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/76

 Nie ruszył się nawet, gdy drzwi celi otwarły się. Odemknął tylko jedno oko i popatrzył, czy czasem nie przyniesiono mu chleba...
 Ale nie: to wszedł posługacz, otworzył pryczę, położył na niej ciemną, zwiniętą w wałek kołdrę i w milczeniu cofnął się natychmiast.
 — Kłaść się spać!... — warknął klucznik.
 Józef wcale się nie śpieszył; był w okresie nieposłuszeństwa:
 — Niech tam! Co mi zrobią? — myślał. — Nie dlatego się kładę, że mi każą, a dlatego, że sam chcę!...
 Istotnie, zmęczone jego członki z rozkoszą wyciągnęły się na grubym i chybotliwym wyrku. Nie rozbierał się dla zimna i wstrętu, jaki czuł do cuchnącej kołdry.
 Okrył nią tylko nogi i pół ciała...
 Wkrótce zasnął głodnym, pełnym przywidzeń snem.
 Śniło mu się, że przedziera się przez gęste ciernie, które szarpią mu ciało i ranią, oplątują nogi, wstrzymują, a tymczasem ztyłu ściga go ogromny, czarny niedźwiedź!...
 Matka biegnie zboku i woła:
 — Józiu, Józieczku!... Uciekaj, uciekaj!...
 Ojciec stoi w furtce bramy i macha kluczem...
 Aby tylko do tej furtki dopaść!...
 Ale niepodobna, siły go opuściły, ugrzęzłe w powojach nogi daremnie się szamoczą...
 Trzask, łoskot nadbiegającego potwora wzmaga się, Józef już czuje ztyłu na karku gorący