Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/94

pojawiła się kupka ciemnych postaci, zagadał śmiało:
 — Panie starszy, spacer mi się należy i chciałbym napisać list do rodziców, nie mam bielizny, ani pościeli...
 — Potem, potem... Proś naczelnika!
 — Więc zaprowadźcie mnie do niego...
 — Dobrze... dobrze! Potem... Siedź cicho!
 Drzwi zatrzasnęły się.
 — Jak się sprawia?... Czy spokojny?... — słyszał na korytarzu pytanie.
 — Niebardzo!... Stuka.
 — Stuknąćby jego samego!
 — Widocznie już go stukali, przyszedł z podbitem okiem, ale taka widać zatracona cholera!
 — Te smarkate, to najgorsze!...
 — Strasznie nieposłuchane!...
 — Rózgamiby ich kropić co drugi dzień, a nabraliby rozumu...
 — Poco co drugi dzień? Codzieńby smagać — dwa razy dziennie bić, bić aż do skutku!
 — Pewnie, że lepiejby pomogło niż trzymanie w kozie. Albo tu mu źle?... Dają jeść, ciepło, śpi, ile wlezie... Tylko kłopot!...
 Z hałasem otwarły się drzwi od celi Butterbrota i Józef usłyszał, jak ten coś też mówił do straży i nawet podchwycił, że rzecz szła o lampę.
 — Wy, panie, zawsze coś wymyślicie... nic z tego nie będzie, bo niema tego w prawi-