Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/104

odczuli trudy tego niezmiernie wyczerpującego pochodu.
 To też, gdy wypoczynek nadspodziewanie się przedłużał, w szeregach wszczęły się niespokojne szepty:
 — Artylerję… pewnie sprowadzają artylerję… Widzieliście, jak cała góra bielała od rosyjskich okopów!…
 — Ba, i na sąsiednich wzgórzach mają reduty… Ciepło będzie tam zbliska pod krzyżowym ogniem…
 — Nie będzie już gorzej, jak pod Mon-tielinem!…
 — A może każą nam czekać tu do samej nocy?…
 — Ech, zamiast źle wróżyć, opowiedziałbyś co, Cinzo!
 Cinzo w ojczyźnie trudnił się profesją ulicznego opowiadacza i obecnie nieraz swą sztuką skracał towarzyszom przykre chwile oczekiwania.
 Żołnierze obsiedli go bliżej; inni położyli się nawznak i, podłożywszy pod głowy tornistry, patrzyli na przesiany słońcem błękit nieba, przeglądający, jak wody niezgłębionego oceanu, między ciemnemi kitami i długiemi zielonemi lokami liści gaoljanu.
 — Opowiedz nam… opowiedz… — namyślali się żołnierze.
 — O widmie z Sakura!… — podpowiedział jeden.