Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/134

kąpieli wezwali starego do siebie i Chacisube własnoręcznie podała mu filiżankę herbaty…
 Jakże upłynęła ci noc, zacny Hogi?… — spytał wreszcie samuraj.
 — Zdaje się, że dość pomyślnie, jak zwykle!… — odrzekł stróż, spoglądając ostrożnie na panią domu.
 Ta po krótkiej chwili wyszła do kuchni w gospodarskich sprawach.
 — Cóż więc się stało, możesz mówić, Hogi!… Tam za drzwiami niema nikogo!
 — Sprawa delikatna!… Biednego człowieka łatwo mogą ludzie skrzywdzić…
 — Mów, mów, nie lękaj się!…
 Hogi wciągnął mocno powietrze przez zęby i pochylił się.
 — Powszechnie znana jest szlachetność i szczodrobliwość wasza, szlachetny panie!
 Jokojama-san zlekka się zmarszczył. Siedzieli chwilkę w milczeniu z opuszczonemi powiekami.
 — Już… kilka nocy zrzędu… słyszałem „szodżi“ skrzypiące… na górnem piętrze domu czcigodnego Inotsuke Takeo… Jednakże nie zrobiono w policji… złodziejskiego alarmu!
 Jokojama-san nie ruszał się i powiek nie podnosił.
 — Zapewne był to… wiatr!… — szepnął pa długim namyśle.
 — O, bezwątpienia!… Mocne podmuchy dęły