Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/330

 —Oho! Wybornie, w samą porę przychodzę!… — ucieszył się. — Pasażerowie już siedzą dokoła stołów!
 Radość jego okazała się wszakże płonną. Jedli tylko ci, co wzięli z sobą pożywienie z lądu.
 Różycki miał buljon w kostkach, czekoladę w tabliczkach, herbatę i cukier. Poprosił więc grzecznie bufetowego o sprzedaż chleba, wędliny, sera i owoców.
 — Lub czegoś w tym rodzaju…
 — Non!… — odpowiada mrukliwie sługus.
 — Dlaczego?
 Posępne milczenie.
 — A kiedy dacie jeść?
 — W swoim czasie!… Jest piwo, woda sodowa, wino… — dodaje niechętnie.
 — A wody gorącej?…
 — Non!…
 — Dziwne obyczaje!… Brudno, duszno, ciasno, jeść nie dają!… I to ma być… Europa? — mówi oburzony Różycki głośno po angielsku.
 Sługus milczy, ale widocznie zrozumiał, gdyż patrzy na niego oczyma oprawcy.
 Dialog znajduje zwolenników. Człowiek ljana gnie się uprzejmie to w stronę Różyckiego, to w stronę lokaja.
 — Gdym płynął do Bombaju statkiem angielskim „Primrose“… miał on tylko jedną klasę — wtrąca ohydnym „pigginem“.
 Bufetowy wzrusza ramionami i odwraca się; piegowaty jegomość, który zasiadł do stołu