Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/334

czne rojenia, zwątpienie zakrada się do serca… W mdłem świetle starych, przepalonych lampek elektrycznych tłum pasażerów różnolicych, różnobarwnych i różnoszatych, głodnych, onieśmielonych, siedzących poważnie przed pustemi talerzami, wygląda niezmiernie zabawnie. Panuje przygniatająca cisza.
 Nareszcie ktoś wybucha śmiechem.
 — Wstawajcie, panowie, już nic więcej nie będzie! — mówi w portowem narzeczu.
 Bufetowy obrzuca go groźnem spojrzeniem.
 — Niosą zupę!… — mruczy po francusku.
 Wjeżdża wspaniały ceber przy udziale dwóch majtków, niosących go za uszy.
 A więc, a więc… Ludzie nie są tak źli, a świat w całości może nawet jest cnotliwy i wspaniałomyślny!… Nie umrzemy więc z głodu!…
 Uzbrojony w wielką warząchew bufetowy nalewa brunatny płyn do talerzy
 — Boski człowiek!…

 Wszyscy chwytają za łyżki.
 Różycki był tak głodny, że nie patrzał, nie wąchał. A zresztą… trudnił się etnografją i długie nieraz miesiące przemieszkiwał z dzikiemi ludami. Mimo to z przykrością usłyszał, jak „ruda“ powiedziała cicho do towarzyszki:
 — Ty, Kate, nie jedz! Tu są robaki! My lepiej każemy sobie dać herbaty!…