Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/354

rym do tej pory porozumiewali się pasażerowie, zmienił odrazu charakter: jego poprzednie, angielskie podłoże zostało zastąpione przez zwroty francuskie. Ale to nie wpłynęło bynajmniej na dobry humor i rozmowność ogółu. Dźwiękom pomagały wyraziste i malownicze gesty, wielce ożywiona mimika oraz niezliczone wykrzykniki:
 — Ah! Et bien!… Mais oui! Tiens! Hélas!
 Wino, choć kwaśne i bardzo słabe, rozwiązało ostatecznie języki.
 — Jestem cienki, a jeść muszę dużo! zwierza się Joubertowi człowiek-ljana.
 Ten wydłuża zabawnie twarz, wydłuża wargi, wydłuża swój długi nos i odpowiada żałośnie:
 — O tak! Pojmuję, że to pana przyprawia o stratę!…
 Mały podoficer, sąsiad Różyckiego, nie posiada się z radości, śmieje się i kiwa na Jouberta.
 — Ach, urwis!
 — A pan skąd? Pan z Pekinu? Czy pan był na Jań-tze? — pyta Różyckiego siedzący naprzeciw niego przystojny, udekorowany medalami wachmistrz.
 — O, pan jesteś Polakiem!? Polacy dzielni żołnierze! Przy wzięciu Taku, pierwsi wpadli na wały forteczne… Dzielni Polacy! My wołamy im: braves Russes! a oni: non, Polonais! Bardzo odważni są rodacy pana!
 — Choć mój ojciec był Niemcem, ale nie lubię Niemców i nie umiem po niemiecku! —