Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/356

tem w cieniu, oparta o ścianę, nie zmieniwszy pozy na jotę.
 — Co za wulkan niewygasający! A co za ogień musi być wewnątrz, skoro nazewnątrz tyle wyrabia dymu!? — mówi jej Joubert znacząco i nachyla się nad stołem.
 — Daj jej pan spokój… Ona teraz „zamarzła“!… Zupełny lód! — broni towarzyszki „ruda“.
 Czarny „bandyta“ pierwszy wstaje od stołu i, przechodząc, potrąca wyciągniętą nogę Jouberta.
 — Pardon…
 — Owszem, owszem, proszę częściej, ale nie na tę nogę, bo mam odcisk!…
 — Co to za szpak? — zwraca się do Kate.
 — Nie wiem, nie znam go…
 — Allons. Wydało mi się, że spojrzał na panią…
 — Niech patrzy!… Wszyscy mogą patrzeć…
 — No… a dalej? co dalej? W noc piękną, kiedy ciemno… Naprzykład ja, który mam krótki wzrok!?
 Kate wstaje i odchodzi do swej kajuty…
 Joubert też wstaje, nucąc:
 — Turli-turla!
 — Niech pan zostanie… Może pan chce wina? — zatrzymuje go „ruda“.
 — A co, Joubert: „ty mnie nie rusz!…“ — żartują zeń koledzy.
 Jeden z nich odchyla koniec złożonej ser-