Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/499

dzieć, kiedy to mogło stać się napoczekaniu… Wyszła i zaraz… się stało! Wróci… mówię panu, wróci!
 Usta Różyckiemu zadrgały jak małemu dziecku.
 Żydówka spojrzała nań żałośnie.
 — Pan, to zupełnie dziecko…
 — Pani, pani nie wie! — zaczął, ale zerwał się i, zataczając, wyszedł za drzwi.
 Nie chciał się domyślać, nie chciał wcale myśleć!… Ziemia tańczyła mu pod nogami, a nieznośny ból rwał serce jak sęp…
 — Prostytutka! Czy… warto?… dziewka sprzedajna!… Przecież wiedziałem! — próbował się pohamować. — Ach, wszystko mi jedno!… Cierpię… cierpię! Muszę ją znaleźć, muszę spytać się… raz ostatni!… Niepodobna!… Może poprostu zabłądziła, a może ją porwali!? Mogli ją porwać!… Ładna… ładna przecie!
 Zszedł na dół do szwajcara i długo rozpytywał się go i ofiarował mu nawet pieniądze. Szwajcar, wspaniały Hindus, z czarną, rozłożystą brodą, bardzo mu współczuł, ale żadnych wskazówek dać nie mógł.
 — Wzięła rzeczy! — powiedział mu tylko…
 — Aha, więc Sara zełgała!
 — Niech pan się spyta fiakrów… I ot, tych…
 Wskazał ręką kilkunastu oberwusów, wśród których poznał Różycki i swego „gajda“.
 — Ja wiem… — gadał ten, idąc za nim. — Teraz doprawdy wiem, sahib, gdzie „lady“…