Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/82

Szept wonny gałęzi drzew kamforowych… Deszcz kwiatów, spadających z wysokiego urwiska…

 Zasypiała w gorączce, w malignie… budziła się bez woli i siły…
 I tak było co noc.
 Aż razu pewnego młoda kobieta wstała nagle od boku męża, półnaga, owinięta zaledwie czerwonym płatem dookoła bioder i błędna ominęła cichutko śpiącą w kuchni służącą, wygrzebała z pod popiołu przygaszonego ogniska węgielek i, zawinąwszy go w smolne wiórki cedrowe, wetknęła pod okap dachu…
 Poczem pośpiesznie wróciła i legła niepostrzeżenie na małżeńskiej pościeli.
 Krwawa łuna rozwidniła rychło papierowe szyby. Krzyk nocnych stróży i łoskot ich grzechotek rozbudził nareszcie i Goto…
 — Wstawaj, wstawaj!… O-Sici… Gore!… — wołał, wracając z sieni.
 — Hej, trzymaj… łapaj… podpalacz!… — krzyczano tymczasem nazewnątrz.
 O-Sici w leciuchnym nocnym kimono wypadła na balkon. W świetle pożaru spostrzegła gromadkę ludzi, szarpiących ciemną postać. Poznała twarz, oczy ich spotkały się z sobą…
 — Ludzie, puścić!… To ja! — zawołała wyciągając ręce.
 Nikt jej nie słuchał. Tłum uprowadził winowajcę na rozkaz jej męża i zniknął w ciemno-