Strona:Wacław Sieroszewski - Zacisze.djvu/104

IX.

 — Otwórzcie! Co to jest? Coście tam narobili? — wołał Józio, dobijając się późno w nocy do mieszkania chłopców w starym dworze.
 Za drzwiami w dalszym ciągu panowała złowroga cisza.
 — Zaraz otwierajcie, smarkule!
 Potrząsnął klamką i uderzył w drzwi butem, aż szyby zadrżały w zmurszałych oknach.
 — Józiu!... Józieczku!... Zaraz... natychmiast... Nie gniewaj się... Stał się mały wypadek... — ozwał się nagle proszący głos przez dziurkę od klucza.
 Józio przestał dobijać się i poprawił niespokojnie okulary.
 — Dlaczego nie otwieracie? Co za tajemnica?
 Nareszcie drzwi uchyliły się i z ciemnej szpary wysunęła się głowa Antosia.
 — Dobrze, że masz światło, bo u nas świeca zgasła i nie możemy znaleźć zapałek.
  — Ale co się stało? Gadajcie zaraz!